X SEMANA DE POESÍA SALVAXE

Os Días 19, 20, 21 e 22 de Avril do ano 2017, como na primeira volta, a poesía, a palabra encarnada tomara as rúas da CIDADE DOBRADA, e desdobrara as súas esquinas, recunchos e prazas, facendo das poetas e poetas, arte sanos da resistencia e da risa, do agarimo de rir, da tradución do silencio do Mundo.

De novo as rúas e prazas da CIDADE dos Guindastres en Eixtinzón, sera desdobrada, voada, e como unha Rosa dos Ventos, poñerá nome a todas as derrotas. Os 19, 20, 21 e 22 de Avril, o noso mes das Barricadas en Flor, terá lugar a cita desta DÉCIMA SEMANA, e queremos que sexa unha autentica festa da PALABRA ENCARNADA, DA RESISTENCIA E DA RISA, unha celebración da UTOPÍA, a CONQUISTA DE CADA DÍA FEITO A man E COMPARTIDO por medio da Poesía, o único que nos vacuna e fainos inmunes á MEZQUINDADE E MISERIA DO PODER. Saúde

MANIFESTO
de NICANOR PARRA
Señoras e señores Esta é a nosa última palabra. -A nosa primeira e última palabra- Os poetas baixaron do Olimpo. Para os nosos maiores A poesía foi un obxecto de luxo Pero para nós É un artigo de primeira necesidade: Non podemos vivir sen poesía. A diferenza dos nosos maiores -E isto dígoo con todo respecto- Nós sostemos Que o poeta non é un alquimista O poeta é un home como todos Un albañil que constrúe o seu muro: Un constructor de portas e fiestras. Nós conversamos Na linguaxe de todos os días Non creemos en signos cabalísticos. Ademais unha cousa: O poeta está aí Para que a árbore non creza torto. Este é a nosa mensaxe. Nós denunciamos ao poeta demiurgo Ao poeta Barata Ao poeta Ratón de Biblioteca. Todos estes señores -E isto dígoo moitísimo respecto- Deben ser procesados e xulgados Por construír castelos no aire Por malgastar o espazo e o tempo Redactando sonetos á lúa Por agrupar palabras ao azar Á última moda de Parides. Para nós non: O pensamento non nace na boca Nace no corazón do corazón. Nós repudiamos A poesía de lentes escuras A poesía de capa e espada A poesía de chapeu alón. Propiciamos en cambio A poesía a ollo espido A poesía a peito descuberto A poesía a cabeza espida.
Non creemos en ninfas nin tritones.
A poesía ten que ser isto:
Unha rapariga rodeada de espigas
Ou non ser absolutamente nada.
Agora ben, no plano político
Eles, os nosos avós inmediatos,
¡Os nosos bos avós inmediatos!
Se refractaron e se dispersaron
Ao pasar polo prisma de cristal.
Uns poucos se fixeron comunistas.
Eu non sei si fórono realmente.
Supoñamos que foron comunistas,
O que sei é outra cousa:
Que non foron poetas populares,
Foron uns reverendos poetas burgueses.
Hai que dicir as cousas como son:
Só uno que outro
Soubo chegar ao corazón do pobo.
Cada vez que puideron
Declaráronse de palabra e de feito
Contra a poesía dirixida
Contra a poesía do presente
Contra a poesía proletaria.
Aceptemos que foron comunistas
Pero a poesía foi un desastre
Surrealismo de segunda man
Decadentismo de terceira mano
Táboas vellas devoltas polo mar.
Poesía adxectiva
Poesía nasal e gutural
Poesía arbitraria
Poesía copiada dos libros
Poesía baseada
Na revolución da palabra
En circunstancias de que debe fundarse
Na revolución das ideas.
Poesía de círculo vicioso
Para media ducia de elixidos:
«Liberdade absoluta de expresión».
Hoxe facémosnos/facémonos cruces preguntando
Para que escribían esas cousas
Para asustar ao pequeno burgués?
¡Tempo perdido miserablemente!
O pequeno burgués non reacciona
Senón cando se trata do estómago.
¡Que o van a asustar con poesías!
A situación é esta:
Mentres eles estaban
Por unha poesía do crepúsculo
Por unha poesía da noite
Nós propugnamos
A poesía do amencer.
Este é a nosa mensaxe,
Os resplandores da poesía
Deben chegar a todos por igual
A poesía alcanza para todos.
Nada máis, compañeiros
Nós condenamos
-E isto si que o digo con respecto-
A poesía de pequeno deus
A poesía de vaca sagrada
A poesía de touro furioso.
Contra a poesía das nubes
Nós opoñemos
A poesía da terra firme
-Cabeza fría, corazón quente
Somos tierrafirmistas decididos-
Contra a poesía de café
A poesía da natureza
Contra a poesía de salón
A poesía da praza pública
A poesía de protesta social.
Os poetas baixaron do Olimpo.



MANIFIESTO
Señoras y señores
Esta es nuestra última palabra.
-Nuestra primera y última palabra-
Los poetas bajaron del Olimpo.
Para nuestros mayores
La poesía fue un objeto de lujo
Pero para nosotros
Es un artículo de primera necesidad:
No podemos vivir sin poesía.
A diferencia de nuestros mayores
-Y esto lo digo con todo respeto-
Nosotros sostenemos
Que el poeta no es un alquimista
El poeta es un hombre como todos
Un albañil que construye su muro:
Un constructor de puertas y ventanas.
Nosotros conversamos
En el lenguaje de todos los días
No creemos en signos cabalísticos.
Además una cosa:
El poeta está ahí
Para que el árbol no crezca torcido.
Este es nuestro mensaje.
Nosotros denunciamos al poeta demiurgo
Al poeta Barata
Al poeta Ratón de Biblioteca.
Todos estos señores
-Y esto lo digo con mucho respeto-
Deben ser procesados y juzgados
Por construir castillos en el aire
Por malgastar el espacio y el tiempo
Redactando sonetos a la luna
Por agrupar palabras al azar
A la última moda de París.
Para nosotros no:
El pensamiento no nace en la boca
Nace en el corazón del corazón.
Nosotros repudiamos
La poesía de gafas oscuras
La poesía de capa y espada
La poesía de sombrero alón.
Propiciamos en cambio
La poesía a ojo desnudo
La poesía a pecho descubierto
La poesía a cabeza desnuda.

No creemos en ninfas ni tritones.
La poesía tiene que ser esto:
Una muchacha rodeada de espigas
O no ser absolutamente nada.
Ahora bien, en el plano político
Ellos, nuestros abuelos inmediatos,
¡Nuestros buenos abuelos inmediatos!
Se refractaron y se dispersaron
Al pasar por el prisma de cristal.
Unos pocos se hicieron comunistas.
Yo no sé si lo fueron realmente.
Supongamos que fueron comunistas,
Lo que sé es otra cosa:
Que no fueron poetas populares,
Fueron unos reverendos poetas burgueses.
Hay que decir las cosas como son:
Sólo uno que otro
Supo llegar al corazón del pueblo.
Cada vez que pudieron
Se declararon de palabra y de hecho
Contra la poesía dirigida
Contra la poesía del presente
Contra la poesía proletaria.
Aceptemos que fueron comunistas
Pero la poesía fue un desastre
Surrealismo de segunda mano
Decadentismo de tercera mano
Tablas viejas devueltas por el mar.
Poesía adjetiva
Poesía nasal y gutural
Poesía arbitraria
Poesía copiada de los libros
Poesía basada
En la revolución de la palabra
En circunstancias de que debe fundarse
En la revolución de las ideas.
Poesía de círculo vicioso
Para media docena de elegidos:
«Libertad absoluta de expresión».
Hoy nos hacemos cruces preguntando
Para qué escribían esas cosas
¿Para asustar al pequeño burgués?
¡Tiempo perdido miserablemente!
El pequeño burgués no reacciona
Sino cuando se trata del estómago.
¡Qué lo van a asustar con poesías!
La situación es ésta:
Mientras ellos estaban
Por una poesía del crepúsculo
Por una poesía de la noche
Nosotros propugnamos
La poesía del amanecer.
Este es nuestro mensaje,
Los resplandores de la poesía
Deben llegar a todos por igual
La poesía alcanza para todos.
Nada más, compañeros
Nosotros condenamos
-Y esto sí que lo digo con respeto-
La poesía de pequeño dios
La poesía de vaca sagrada
La poesía de toro furioso.
Contra la poesía de las nubes
Nosotros oponemos
La poesía de la tierra firme
-Cabeza fría, corazón caliente
Somos tierrafirmistas decididos-
Contra la poesía de café
La poesía de la naturaleza
Contra la poesía de salón
La poesía de la plaza pública
La poesía de protesta social.
Los poetas bajaron del Olimpo.